Door de lage zon krijgt het landschap een roodkoperen randje. Ze vlamt als een smeulend vuurtje langs de huizen, het gras en het water. Het is het einde van de zomer, wat voor weer het ook wordt. Als de wind gunstig is komt er nog een eindsprint en kunnen de jassen aan de kapstok blijven en krijgen paraplu’s permissie om dichtgevouwen zoek te raken. Waait hij uit een andere hoek dan moet de kachel weer langzaam aan, stromen rioolputten spontaan over en gaan we naarstig op zoek naar schuilplaatsen en schuilmiddelen. Hoe dan ook, de schaduwen rekken zich uit, bladeren verbleken en het donker overvalt steeds vroeger. Melancholie overstemt mijn stemmingen. Het is een jaarlijks terugkerend afscheid en het went eigenlijk nooit.
(more…)

Er zijn duizenden liters water verdampt en weggevloeid door de hittegolven van de afgelopen weken en de rivier geeft dientengevolge een beetje een Zuid-Frans gevoel.
Een beetje, een heel klein beetje maar, want hoe droog en stoffig het ook oogt en hoe hard en onbarmhartig de onhollandse temperaturen botvieren, het is en blijft lieflijk laagland.

naar foto's

De uiterwaarden zijn verlaten, niets en niemand om me heen. Ik lig op mijn rug in het gras en kijk naar de wolken. Aaneengeschoven plakken zigzagwatten waarin zo nu en dan kleine blauwe kiertjes ontstaan. Ze verraden windbewegingen doordat ze afwisselend breder en smaller worden. Soms slibben de wolken even dicht om vervolgens op een andere plek weer open te breken zodat de blauwe achtergrond voortdurend subtiel van afmeting en vorm verandert en dat prikkelt mijn fantasie. (more…)

Bij Spankeren dicht bij de rivier staat de Geldersche Toren. Een markant gebouw, zo weggeplukt uit het sprookjesbos van de Efteling. Het krijgt dan ook nogal eens het predikaat ‘Follie’ vanwege de bouwstijl maar ook vanwege de historie.

Het oudste gedeelte stamt uit de 12e eeuw en diende als wachttoren voor de Graven van Zutphen en later voor Hertog Karel van Gerle. Vanaf 1535 werd het echter ook bewoond. In 1624 werd de toren geplunderd door het Spaanse leger en het huidige gebouw stamt uit de tweede helft van de negentiende eeuw.

De omgeving van het gebouw is minstens zo sprookjesachtig als het gebouw zelf.

naar foto's

Donderdag negen Mei, acht minuten over acht, een prachtdag. Het felle ochtendlicht prikt dwars door mijn hemelsblauwe overgordijnen. Ik weet dat ik de wereld aankan. De laatste tijd heb ik het gevoel dat ik voortdurend heen en weer word geslingerd. Somberheid die zomaar oplost, donkere wolken die uit het niets komen aandrijven. Menselijke instabiliteit in een onzekere wereld zullen we maar zeggen. Maar als het geluk je toelacht moet je teruglachen en dat ga ik zeker doen vandaag. Deze blijmoedigheid laat ik niet zomaar ongemerkt weer in het niets oplossen of overschaduwen door negatieve gedachten. Dit keer zet ik mijn tanden erin. Ik ga het als een terriër bewaken. Je moet van goede huize komen om me dit te ontnemen. (more…)

Mei. Lentemei. Uitgestrekte uiterwaarden. Glanzende boterbloemblaadjes. Pluizige zweefbollen, paardebloemresten. Windgewuifd Fluitekruid. Gras. Sappig, uitnodigend, zomergeurend, dieper dan diepgroen. Een paarsblauwe halfbewolkte hemel. (more…)

Achter zich hoort hij schreeuwende stemmen en het ritmische geratel van tientallen schoenen in hun uiterste versnelling. Ook de zolen van zijn medestanders voor, achter en opzij raken met kracht en in rap tempo het plaveisel. De echo’s van zowel de vluchters als de belagers kaatsen luid door de smalle steegjes. Verder hoort hij voornamelijk zijn eigen ritme, het krachtige bonken van zijn hart en zijn hijgende adem. (more…)

Een uitstapje weg van de IJssel naar ander inspirerend water. Voor mij is de zee het toppunt van rust en schoonheid. Als ik er van wegrij wil ik eigenlijk maar een ding: terug.

naar foto's

Natgeregende koninklijkhuisleden schuilen onder doorzichtige plastic paraplu’s. Aan de kant staat een kind met een plakkende zelfgemaakte crêpepapieren muts waaruit een dikke oranje verftraan langs zijn wang naar beneden biggelt. Overal liggen zolderschatten uitgestald op doorweekte kinderkleedjes. En dan tussen de buien door ineens felle zonneschijn. Even opdrogen tot de volgende volle laag.

Het was rillen, kleumen en blauwbekken. Naast troostende oranjetompoezen en bittertjes waren met name de schitterende luchten een traktatie.

naar foto's

naar foto's

« Previous PageNext Page »